Raak geschoten

De sneeuwvlokken vallen naar beneden, maar het doet me niets. De kou sla ik van me af, en de glimlach op mijn lippen is niet weg te krijgen. Met jou in mijn gedachten kan ik alles aan. Iedere sneeuwvlok lijkt wel een stukje geluk, en samen vormen ze jou gezicht.

Het geluk straalt van me af en het lijkt wel of iedereen dat kan zien. De mensen in het dorp glimlachen als ze me langs zien fietsen. De jongens staren me na met een dromerige blik in hun ogen, de meiden staren me na met een jaloerse blik. Maar ik kijk voor geen van hen om.

Als ik thuis kom zet ik de tv aan. En als ze mijn lievelingsnummer draaien zing ik hard mee. En terwijl ik wat te eten voor mezelf klaar maak, dans ik door de keuken. Cupido is langs gekomen, en deze keer schoot hij raak.

Woorden

Ik zoek de woorden om te beschrijven hoe ik me voel. Maar hoe langer ik zoek, hoe moeilijker het word. De woorden willen niet komen vandaag. Met een zucht geef ik het op. Ik leg mijn pen neer en sta op. Ik besluit naar buiten te gaan. En natuurlijk, zodra ik een stukje van huis weg ben, schieten de woorden die ik zocht me te binnen. En natuurlijk heb ik geen pen of papier bij  me. Ik probeer de woorden te onthouden, maar zodra ik thuis ben zijn ze al weer weg. De woorden in mijn hoofd lijden hun eigen leven. Het enigste dat ik doe is ze opschrijven. Er is niets bijzonders aan mij, het bijzondere zit hem in de woorden.

Verleden

Alles wat ik wil lijkt wel onmogelijk. Als ik iemand wil, lijkt die persoon juist hard van me weg te rennen. En terwijl ik me krampachtig vasthoud aan het verleden, loopt de rest door. En ik blijf alleen achter met mijn herinneringen, wetende dat het nooit meer zal zijn als toen. En de personen die ik zo graag bij me wil houden gaan door, vinden nieuwe vrienden, een andere grote liefde. En ik, ik sta hier. Ik sta hier, en blijf staan. Ben niet van plan me te bewegen. Al weet ik dat het niet goed is wat ik doe, ik wil het verleden niet kwijt. Ik wil niet vergeten hoe goed het was met jou, al weet ik dat dat het alleen maar slechter maakt. Ik weet dat ik het verleden mooier maak dan het is, maar dat voelt veiliger dan me gewoon in het diepe gooien. Dan gewoon mijn leven leven en maar zien wat er van komt. Dat kan ik gewoon niet. Ik heb een zekerheid nodig. Een zekerheid die er niet is. Dus verzin ik hem. Hopende dat mijn fantasie me niet alleen zal laten.

Opa

De kist is van prachtig hout. Hij is niet geverfd, en er zitten mooie randen aan. Jij had hem waarschijnlijk veel mooier kunnen maken. Als je hier nog was. Maar het is jou kist waar ik naar kijk. En als ik een stap dichterbij zet, zie ik je gezicht. Je ligt erbij als een pop. Jij bent mijn opa niet meer, maar een leeg omhulsel. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar je. Flitsen van vroeger schieten door mijn hoofd. Van hoe ik bij jou op schoot zat, luisterend naar een van je verhalen. Over hoe ik voor het eerste je kippen mocht voeren. Een kleine glimlach speelt rond mijn mond. Je was altijd zo grappig. Met jou kon je echt lachen.

De dienst begint, en iedereen gaat zitten. Als eerst verteld mijn vader wat.  Ik probeer niet te luisteren, omdat ik niet wil huilen. Jij had niet gewild dat iedereen zou huilen. Na een lange dienst krijgt de familie nog even tijd alleen bij de kist. En daar staan we dan. Met z'n alle om jou heen. Jij in ons midden. En het liefst wil ik schreeuwen dat het niet waar kan zijn. Dat opa niet weg kan zijn. Want wat moet ik nou zonder opa. Tranen glijden over mijn wangen naar beneden. Een voor een lopen er familieleden weg. Ik kijk niet naar ze, maar ik weet dat ook zij huilen. Ik kijk nog een keer naar opa. 'Dag opa' fluister ik, zo zacht dat alleen ik het kan horen.

En dan loop ik weg. Hopende dat er iets waar is van al die verhalen over dat de doden over de levenden waken. Als ik buiten ben kijk ik omhoog, naar een strak blauwe lucht. En ik hoop dat jij daar ergens bent, en dat je gelukkig bent, ook zonder ons. Dat hoop ik echt. Maar ik hoop ook, dat je ons niet zal vergeten, en op ons zal wachten, voor als wij ook daar heen komen.

Doorzetter

Misschien verwacht ik er wel teveel van. Wil ik gewoon dat wat niet mogelijk is. Maar ik wil het zo graag. En ik was zo dichtbij. Ik heb altijd geleerd dat je niet moet opgeven. Moet ik dan alles wat ik heb geleerd in de wind slaan? Ik ben in de war, alles staat door elkaar. Hoe moet ik dan weten wat waar hoort? Jou woorden spoken door mijn hoofd, gemengd met die van hem, en met woorden die ik nooit eerder heb gehoord. Mijn fantasie slaat op hol. Ik weet niet meer wat echt is. Maar wat er ook gebeurd, ik ga door. Jij, hij en die onbekende stem, jullie kunnen me niet tegen houden, me niet weerhouden mijn eigen weg te gaan. Het is mijn weg, mijn keuze en ik kies om door te gaan.